Binnenkijken in een knusse stadsvilla in Brussel
In elf jaar tijd verhuisden Sandrine en Marc-Antoine liefst vijf keer. En elke keer ging de vintage inboedel, die ze jarenlang zo zorgvuldig bijeensprokkelden, mee. Dat bleek ook nu weer een gouden greep: vintage was hét geheime ingrediënt om deze villa te transformeren tot knus familiehuis.
Bewoners
Wie: Sandrine (42, interieurontwerper), Marc-Antoine (40, ondernemer) en hun kinderen Jeanne (8), Josephine (7) en Marcus (3)
Online: sandrinevda.com, @sandrinevda_creation
Wat: stadsvilla uit 1930 van 400 m²
Waar: Brussel, sinds 2019
Woonsmaak: ‘Harmonieus, vrolijk en warm eclecticisme’
Bijzonder: Het ongewone vloerplan, met de hal in het midden van het huis
‘Alles in dit huis is me even lief’
Vijf keer verhuizen
Eigenlijk was het helemaal niet de bedoeling om weer te verhuizen. Maar als Sandrine en Marc-Antoine een leuk huis zien, blijft het meestal niet alleen bij bewonderen. In elf jaar tijd ruilden ze vijf keer van woning, vertelt Sandrine. ‘Nooit naar moderne of nieuwbouwhuizen, ik houd van gebouwen uit de jaren twintig tot ergens in de jaren zeventig. Ik heb er altijd van genoten om de verhuisdozen snel uit te pakken en een huis leven in te blazen, alsof we er al veel langer woonden.’ Ook hun huidige huis was een gevalletje coup de foudre; liefde op het eerste gezicht. Toen het stel op een regenachtige zaterdag bij de open haard zat en online een mooie oude villa spotte, belden ze in een opwelling de makelaar. ‘We dachten het huis de week erop te kunnen bezichtigen, maar de makelaar zei: ‘Oké, jullie kunnen vanmiddag langskomen’. We gingen er nog niet bepaald overtuigd heen, maar eenmaal daar werden we verleid door de straat en de brede gevel. Er zat ruimte in het pand en dat was precies wat we zochten. Daarnaast had het huis charme, positieve energie en enorm veel potentieel. Na een snel bezoek hebben we een bod gedaan. Een uur later werd het aanvaard.’
Woonidee
Verberg de afzuigkap achter een kunstwerk. Hier werd bladgoud op een beschilderde glasplaat geplakt. Mooi én functioneel.
Amfitheater
Na de koop volgde een renovatie, die een jaar zou duren. Vooral de begane grond, waar het vloerplan bestond uit verschillende kamers, werd rigoureus aangepakt. ‘Marc-Antoine en ik hebben alles samen bedacht en zelf de verbouwing aangestuurd. We hebben de benedenverdieping opengemaakt om ruimte te creëren rondom de entree. Daardoor is de hal het hart van het huis geworden; een soort amfitheater, perfect voor dansvoorstellingen van de kinderen, waarbij de trap dienstdoet als tribune.’
Pandemie-project
Verder verhuisde de keuken van de achterkant naar de voorkant van het huis. ‘Het leek me gezelliger om hem aan de straatkant te situeren’, verklaart Sandrine. ‘Dat deed me denken aan Amsterdamse huizen. Als ik nu de afwas doe, zie ik alles wat op de stoep gebeurt en kan ik voorbijgangers gedag zeggen. De keuken is niet groot, maar het is de plek waar alles gebeurt. We hebben hier inmiddels veel diners gegeven en eindigden onlangs nog met achttien mensen in de keuken. Dan bewonderen we de spatwand, die ik tijdens de pandemie in samenwerking met een keramist heb samengesteld. Ik heb enorm veel plezier beleefd aan dat proces van maken, knippen, plakken en monteren.’
Witte kunststof kozijnen
De indeling werd weliswaar aangepast, maar Sandrine en Marc-Antoine wilden zo veel mogelijk van de villa’s oude glorie bewaren. Daarom zijn de originele parketvloeren hooguit opgeschuurd en werden de kozijnen, waar een voorganger wit PVC in had laten zetten, vervangen door houten exemplaren. Waar mogelijk vormen oude en nieuwe materialen een frisse mix. ‘De badkamer is helemaal vernieuwd’, zegt Sandrine. ‘Tot onze grote verrassing ontdekten we onder de vreselijke tegelvloer prachtig granito. Het resultaat is magnifiek.’
Woonidee
Een overzichtelijk, repeterend behangpatroon is de beste keuze als je er planken of kunst op gaat hangen. ‘Lege’ wanden zijn dan weer geschikt voor fotobehang of drukkere prints.
Vintagecollectie
Om het huis nog verder te personaliseren, richtten Marc-Antoine en Sandrine het in met de vintage meubels die ze in de loop der jaren hebben verzameld: opvallende (vitrine)kasten, bijzondere stoelen, in het oog springende lampen en allerhande curiosa. ‘Het fijne van vintage is dat het vaak uniek is en een verhaal heeft’, vertelt Sandrine. ‘Ik houd van koopjesjagen en het contact met handelaren, van zoeken, afdingen, het openen van gesloten dozen en het vinden van schatten. Onze vintagecollectie verhuist dan ook altijd mee en vindt overal zijn plek. Alles hier in huis is me even lief, maar als ik een favoriet stuk moet kiezen, is het de boekenkast die ik ooit kocht van een allerliefste oude dame die na veertig jaar haar huis verliet. We hadden een warme ontmoeting. Ik zal haar nooit vergeten en ik zal de kast nooit wegdoen.’
Inspiratie op de straat
Een contrast met het jaren ‘30-huis en de vintage inboedel is de moderne kunst aan de muren. Sandrine: ‘Ik heb het geluk dat mijn zus hier in Brussel Alice Gallery runt, die hedendaagse kunstenaars vertegenwoordigt. Allemaal scheppen zij kleurrijke universums die mij enorm inspireren. Brussel is sowieso een grote inspiratiebron. Tijdens het fietsen door de stad stop ik geregeld om een foto te maken. En twee, drie keer per week ga ik schatzoeken bij de brocanteurs op het Vossenplein. Ik houd van het mengen van items uit verschillende periodes, het mixen van texturen en het combineren van levendige en zachte kleuren. Mijn stijl? Ik zou zeggen: eclectisch, maar wel harmonieus.’
‘Tot onze grote verrassing ontdekten we granito onder de vreselijke tegels’
Verhuizing nummer zes
Drie jaar nadat het gezin de villa betrok, is Sandrines missie geslaagd. ‘Er blijven natuurlijk altijd dingen over om te doen en dat is goed. Ik houd niet van het idee dat een huis ‘af’ is, ik blijf altijd iets veranderen en details toevoegen. Een houtkachel in de woonkamer zou bijvoorbeeld leuk zijn. Vuur, warmte, die geur…’ Maar die wens zal niet meer vervuld worden. Hoe blij Sandrine ook is met het resultaat, binnenkort verhuist het gezin naar het platteland. ‘Dit huis is een weerspiegeling van mijn persoonlijkheid geworden’, zegt ze. ‘Tijdens deze klus heb ik mijn creativiteit kunnen uiten en het huis precies zo gemaakt als ik wilde. Het is bovenal een familiehuis; er heerst een warme sfeer en de kinderen zijn nooit ver weg – daar houden wij van; treincircuits gaan hier van de ene kamer naar de andere. Maar dit project is nu klaar en ik laat het aan anderen over om ervan te gaan genieten. Op het platteland hebben we weer een fantastisch huis gevonden. Daar wacht een nieuw project op ons.’