Hans over het interieur van Liesbeth: 'Ze lijkt in een boom te wonen'

Hans ziet het anders

Wie Liesbeths lange oprit oprijdt, stuit na een meter of 125 op het boshuis uit 1952. Hier woont de fotografe samen met haar man Jan. De rust, groene kozijnen en onberispelijkheid maken dat dit huis hier hóórt te staan. Het klopt met de omgeving. Maar hoe zit dat met haar woon- en kledingstijl? Als fotodetective ziet Hans Aarsman dingen in beelden die de gemiddelde mens niet opvallen. Bij het bekijken van Liesbeths huis valt hem op dat alles natuurlijk is, er is niets van plastic te bekennen.

Gevaarlijk dicht bij perfectie

Hans: 'Als alles overeenstemt en perfectie bereikt lijkt, krijg ik het op mijn heupen. Ik moet het hebben van onvolkomenheden. Die zorgen voor pret en nieuwe inzichten. Het huis van Liesbeth komt gevaarlijk dicht bij perfectie, alles wat er staat, is één met de natuur. De meubels, de vloer en de plafondbalken zijn allemaal van puur onbewerkt hout. Met die groene bank erbij lijkt ze in een boom te wonen.'

‘Gewaagd, zo’n onvolkomenheid laten zitten als vtwonen komt fotograferen’

Het natuurlijke doorbroken

'Nergens is iets van plastic te bekennen. Of toch wel! Boven de boeken in de kast staat een bordje met 'gereserveerd' erop. Dat is van plastic. Merkwaardig om zoiets in een huiskamer te zetten, zou Liesbeth een horeca-achtergrond hebben? Of is ze zelf gereserveerd en heeft ze gevoel voor humor? Ook van plastic, is de laptop op het bureautje. Gelukkig, de dominantie van het natuurlijke wordt toch een beetje doorbroken. Vergeet het gat niet in de muur boven de kast. Hoe gewaagd om zo'n onvolkomenheid te laten zitten als vtwonen je huis komt fotograferen.'

Kilometers uitzicht

'Het bureaublad van de computer bestaat uit een foto van een houten huis in een bergachtige omgeving met een lage begroeiing, je kunt kilometers ver kijken. Zou het ter compensatie zijn van haar eigen uitzicht? Nergens is daar een horizon te zien, zelfs in Liesbeths bril zit geen weerspiegeling van de hemel.'

‘Een tree staat op instorten, daar kun je beter niet op gaan staan’

Toch niet zo zuiver in de leer

'En is er buiten iets van plastic te zien? Kaplaarzen zijn vaak van kunststof, maar die van Liesbeth zijn overduidelijk van leer. Haar trui is van wol, haar broek is van katoen. De trap tegen de boom is van hout. Hij mist een tree. Eentje staat op instorten, daar kun je beter niet op gaan staan. Het pijpje van de hemelwaterafvoer dan, links boven de regenton? Zou pvc kunnen zijn, hoeft niet. Het vaalrode bakje dat onder de gieter uitpiept lijkt op een plastic afwasteiltje, maar kan ook van terracotta zijn. De bril van Liesbeth dan. Een modieuze bril met grote glazen. Die moeten van plastic zijn. Als ze van echt glas waren, zou haar bril de hele tijd van haar neus glijden, zo zwaar is glas. Het montuur had van metaal kunnen zijn, maar ze koos voor kunststof. Is ze toch niet zo zuiver in de leer als ik dacht.'

LEES OOK
Hans over het warme interieur van Souraya Hassan: 'Binnen schijnt de zon, ook als 'ie niet schijnt'

Het tegenovergestelde

Wat vindt Liesbeth van Hans' bevindingen? Liesbeth: 'Ik ben verrast door het woord perfectie. Qua interieur ben ik namelijk het tegenovergestelde, daar is allemaal niet zo over nagedacht. Hans moet eens op de koffie komen, dan ziet-ie dat er normaliter veel meer rommeltjes liggen.'

‘Ik ben verrast door het woord perfectie’

In lijn met de natuur

'Maar goed, ik ben echt tijdens alle seizoenen liever buiten dan binnen. Dat maakt dit huis perfect. De directe lijn met de natuur vind ik heel fijn. Daarom ben ik veel bezig met het milieu en probeer ik inderdaad zo min mogelijk plastic te gebruiken. Maar een metalen bril? Dat staat mij simpelweg niet. Dus die is van kunststof. Net als het gereserveerd-bordje, dat kocht ik ooit impulsief in een kringloopwinkel.'

‘Het gat in de muur zit er al jaren en dat maakt me geen fluit uit’

Interieur geen prioriteit

'En die groene bank? Die hebben we echt al superlang. We moeten hem eens vervangen, maar met twee honden in een boshuis doe je dat niet zo snel. Het wordt toch zo weer vies. Aan de ene kant houd ik heel erg van interieur, maar aan de andere kant maakt het me geen fluit uit. Het gat in de muur zit er bijvoorbeeld al jaren. In 2017 ben ik heel erg ziek geweest en stond het interieur niet bovenaan onze prioriteitenlijst. We hebben de badkamer, slaapkamer en keuken al wel aangepakt. Met de rest moeten we nog aan de slag. We zijn geen mensen waar alles in huis perfect en af moet zijn. Nooit geweest ook. Ik zou het weleens anders willen, maar dan denk ik meteen: Liesbeth, zo ben je niet. Soms zijn andere dingen gewoon belangrijker. Zo geniet ik gewoon van de locatie van ons huis en staat dat beeld op mijn laptop daar heus niet omdat ik heimwee heb naar een horizon. Ik heb die foto geschoten tijdens een vakantie in Noorwegen en vond 'm gewoon mooi bij het interieur passen. En wat betreft de kaplaarzen: kunststof laarzen lopen niet lekker. Zo loopt mijn man vaak op klompen. Niet omdat hij een boer is, maar gewoon, omdat hij dat fijn en handig vindt.'

LEES OOK
Binnenkijken in én rondom het boshuis van Liesbeth: 'Er lopen regelmatig edelherten langs het raam'