Wát een dag weer
Er zijn niet genoeg pixels op deze pagina beschikbaar om alle mooie foto's die we gemaakt hebben te plaatsen. Wát een dag. Er waren kamervullende tapijten, marmeren poorten, lichtinstallaties en speelgoedvazen. Er werd gelopen, gefietst en gerend. Er waren overwoekerde gebouwen en tijdelijke locaties. En uiteraard werd er weer zwartgereden.
7:00 uur
De wekker ging netjes op tijd, zodat ik op de hotelkamer nog wat kon schrijven en voorbereiden. Na een ontbijtje en twee koffies liepen de PR specialist van Ikea en ik richting het Ikea-terrein. Ikea heeft speciaal voor Salone del Mobile een festival opgezet met een volgepropt programma met talks, feestjes en collectiepresentaties. Voor dat laatste waren wij aanwezig.
09:55 uur
Rúím op tijd (lees: 5 minuten voor aanvang) liepen we door een grote poort in het bekende blauw en geel van Ikea het terrein op. Het eerste wat opviel: een knalrode ballenbak met manshoge Mammut stoel. Verder stonden er, net als op een 'echt' festival, overal eettentjes waar je Ikea-klassiekers, zoals de gehaktballetjes en softijsjes, kon scoren. Op het nippertje ontmoetten we de rest van het vtwonen-team en konden we een plekje in de volle zaal zoeken.
Het Marimekko-team werkt met Ikea aan een collectie gebaseerd op de sauna-cultuur. Het meeste van de lijn, die pas volgend jaar uitkomt, mochten we nog niet zien. Maar er werd wel al één douchegordijn aangekondigd: lichtblauw met een print van abstracte rabarberbladeren. Hierover een andere keer meer.
10:30 uur
Na het interview konden we even rondneuzen op het Ikea-terrein. Het was ingedeeld als een soort tijdlijn door verschillende woonfasen in een mensenleven. Fase nummer één: voor het eerst alleen wonen. Ik denk terug en zie mezelf in bed snoepen, nauwelijks stofzuigen en tot diep in de nacht mijn uitstelgedrag inhalen. Ikea maakt een half open discobal zo groot als de gemiddelde studentenkamer en vult deze met kussens, want het leven op kamers is een feest en je spendeert véél tijd in bed. Uiteraard liet Marianne zich méteen in de berg kussens vallen.
Verder was er een iglo gebouwd met verhuisdozen waarop 'mine' of 'yours' stond: de 'eerste keer samenwonen'-fase. Ook was er een ruimte waarin álles met een bloemprint bekleed was en waar wij in gewaden in dezelfde print ons echte muurbloempjes konden voelen. Na een korte koffiepauze op het dakterras was het tijd voor presentatie nummer twee.
11:00 uur
De tweede presentatie was voor de samenwerking tussen Ikea en Sabine Marcelis. De ontwerpster staat bekend om haar kleurrijke meubels van resin, sculpturale verlichting, bijzondere tapijten en, tsja, wat niet eigenlijk. Zolang de materialen en vormen tot in de puntjes zijn uitgedacht past het bij haar. Ze heeft samen met Ikea een collectie gemaakt die in het teken staat van 'warmte', waarvan ze twee lampen onthulde. Nou ja, ik wil het best lampen noemen, maar het zijn eigenlijk lichtgevende kunstwerkjes. De lampen zijn zo gemaakt dat ze de architectuur eromheen benadrukken.
11:30 uur
De rest van team vtwonen vertrok alvast naar een andere locatie, terwijl ik achterbleef voor een interview met Sabine Marcelis. Wij noemen haar trots een Nederlandse ontwerper, maar eigenlijk is ze Nieuw-Zeelandse. Maar ze spreekt accentloos Nederlands en woont in Rotterdam, dus ze is best een beetje 'van ons'. We hadden het over haar collectie met Ikea, de materialen waarmee ze werkt en hoe ze hoopt dat mensen haar ontwerpen stylen. Natuurlijk viste ik naar meer informatie over de collectie die (pas) begin 2023 uitkomt. Het enige wat ik kreeg was: er komt kleur, er komen accessoires en er komt glas. Het interview kun je binnenkort op vtwonen lezen.
12:38 uur
Tijd om mijn vt'tjes weer op te zoeken. Ik vond ze een paar straten verderop: vier dames zaten op de stoep in de schaduw (het is hier rond de 28 graden), twee waren driftig in de weer met een telefoon en elektrische deelfietsen. Het idee was om allemaal op zo'n snelheidsduivel van presentatie naar presentatie de stad door te crossen. Helaas ging dat niet zonder slag of stoot. De betaalpas van de één werkte niet, de fietsaccu van de ander was leeg, etcetera, etcetera. Maar na een uur konden we als echte Hollanders naar onze volgende bestemming: Alcova, een project dat een platform aan vooruitstrevende designers geeft.
13:33 uur
Met gevaar voor eigen leven raceten we achter tourguide van de dag Isa aan, die dacht dat ze het Italiaanse verkeer met een stop-gebaar voor ons kon laten wachten. Gelukkig kwamen we zonder kleerscheuren we aan bij een prachtig oud terrein dat als militaire basis wordt gebruikt. Klimop groeit er langs de muren en ramen naar binnen, de verf is overal afgebladderd en de omliggende planten hebben al jaren geen snoeischaar gezien. Kortom: een schitterende, antieke omgeving voor het laatste van het laatste in designland.
14:32 uur
Er moest eerst geluncht worden. Dat deden we op het terrein waar tussen het onkruid tafels onder een gespannen schaduwdoek en foodtrucks stonden.
15:16 uur
Het terrein had meerdere gebouwen waar in ieder klein kamertje een designer stond. Ik heb m'n ogen uitgekeken. Van dikke strengen wol die door de kamer hingen tot knalrode plofstoelen die prachtig tegen de oude omgeving afstaken en van een poort van marmer tot een lichtinstallatie met lycra lampen.
17:03 uur
We hadden het terrein uitgespeeld en sprokkelden weer een paar fietsen bij elkaar om richting de Rosanna Orlandi Gallery te gaan. Isa leidde ons er keurig en veilig heen. Deze locatie is een huis – of zeg maar gerust paleis – van een 'grande dame' die haar huis omgetoverd heeft tot galerie en elk jaar een paar ontwerpers een platform geeft. Het huis alleen al is een feest om te bezoeken en de collecties waren mooi. Het meest opvallende item? Een vaas gemaakt van aan elkaar geplakte stukken speelgoed. En de kamer volledig in wit met kobaltblauwe strepen vond ik erg cool. Oh ja, de discobal met driehoekige spiegeltjes was ook een favoriet. En de ronde neonlampen achter gebogen glas. Pff ik kan weer niet kiezen, er was te veel moois te zien.
19:10 uur
Het moment dat we het pand uitliepen begon het te plenzen. De fiets wilden we niet meer op, de Uber kwam niet opdagen en de taxi's wilden voor ons gegil en gezwaai niet stoppen. Dus hebben we even onder een balkon geschuild en toen als echte Hollanders de regen getrotseerd. Op naar een restaurant. Onderweg kwamen we een schattige tram tegen met houten bankjes en mooie lampen. Daar zijn we – zonder te betalen, het wordt een trend – ingestapt en hebben we op de gok een paar stops meegereden.
20:20 uur
Uitgeput maar voldaan na een lange dag inspiratie opsnuiven schuiven we aan voor het diner. Ik ben er nu van overtuigd dat pasta met een bijgerecht van vermoeidheid nóg beter smaakt.
22:15 uur
Terug in op de hotelkamer kruip ik nog even achter m'n laptop om een paar dingen op papier te zetten. Morgen is voor mij alweer de laatste dag.
Lees ook Anna's verslag van de eerste beursdag
Bron: beeld: vtwonen
