Ideale plek
'Geef mij de schuur maar', zei ik tegen mijn vriend toen ik de opslagruimte naast zijn huis zag. 'Dat kán toch niet', was zijn eerste reactie. Ja, eigenlijk was niemand erg enthousiast', zegt Joyce Lankhaar lachend. 'Hij had het pand gekocht van zijn ouders en in gebruik als schuur; het stond vol troep, een tafelvoetbalspel en wat fitnesstoestellen. Ik vond het zonde om het leeg te laten staan en aangezien ik toen én woonruimte én een kantoor huurde, leek het mij de ideale plek voor mij en mijn twee jongens: groot genoeg om te wonen en te werken én naast mijn vriend en zijn twee zoons.' Het pand, ooit gebouwd als militair tehuis, was lange tijd in gebruik als machinefabriek. 'Je ziet de katrollen nog hangen. Die heb ik gewoon laten zitten.' Er zijn nog meer dingen die herinneren aan destijds, zoals de hoge roederamen beneden, de ronde raampjes boven en de karakteristieke ijzeren trekspanten.
Niet perfect
'Ik had altijd al gedroomd van zo'n grote, lege industriële ruimte die je nog helemaal naar eigen wens kunt invullen zonder rekening te hoeven houden met de bestaande situatie. Ik had geen vastomlijnd plan, het huis is langzaam gegroeid met alles wat ik min of meer toevallig tegenkwam. De keuken komt bijvoorbeeld uit een showroom met brandschade; ik moest in een kwartier beslissen en hem er zelf uithalen, maar ik kreeg 'm voor een prikkie en hij past hier prachtig. Hetzelfde geldt voor de inrichting: veel vintage van Marktplaats gecombineerd met nieuw design van jonge ontwerpers en ouderwetse planten. Kom ik iets tegen op een beurs, een marktje, in een conceptstore, op een kofferbakverkoop en het klikt, dan neem ik het mee. Ik denk daar niet lang over na, ik koop heel impulsief, en heb zelden spijt. Het hoeft voor mij ook allemaal niet zo perfect. Ik houd van een persoonlijk huis, dat je binnenkomt en ziet wat voor persoon erachter zit.
Meer foto's en tekst vind je in vtwonen 06-2018.
Bron: vtwonen 06-2018 | Fotografie Stan Koolen | Styling Emmy van Dantzig, Mijke Niks
