Waar kennen we Patrick Martens van?
Beroep: 'Ik ben acteur en presentator.'
Online: @patrickmartensofficial
Woont met: 'Mijn vriend en ik wonen nog niet samen, dus ik heb het rijk voor mezelf alleen.'
Woonstijl: 'Een rustig ratjetoe van nieuwe en vintage spullen.'
Soort huis: 'De eerste etage van een typisch Amsterdams huis met een klein balkon. De 74 vierkante meter bestaat uit een woonkamer met open keuken, badkamer en slaapkamer. Ik woon hier nu dertien jaar en voel me de koning te rijk.'
Op de muren: 'Beige pigmentverf van Farrow & Ball.'
Favoriet woonitem: 'Mogen het er ook twee zijn? Het jaren 50-dressoir dat ik van vrienden kreeg en de schetsen van mijn vader.'
Favoriete plek: 'Aan de eettafel. Dat is de plek waar ik lees, werk en heerlijk naar buiten kan turen.'
Trendgevoelig: 'Ik geloof van wel, gezien de visgraatvloer en de donkere keuken.'
Discofever
'Door de lichtinval en de hoge plafonds oogt mijn huis groter dan het is. Ik word blij van dat licht. Mijn vriend vindt mijn stijl minimalistisch, maar dat vind ik wel meevallen. Al moet ik toegeven: zo rustig als nu, is mijn interieur niet altijd geweest. Mijn eerste eigen huis had een barokke stijl met veel zwart, goud en glitters. Behoorlijk zwaar dus. Dan had ik óók nog een leren bank waarvan ik nu denk: what was I thinking? Hetzelfde geldt voor een bespiegeld tv-meubel. Het leek wel een discobal. Toch heb ik jaren naar dat spuuglelijke ding gekeken. Nu staat-ie bij mijn ouders in de schuur. Niemand wilde het hebben, maar weggooien kan ik niet.'
“Het is constant alsof er net tien gretige kinderen in alle kasten hebben gezocht naar snoep”
Patrick Martens
Klushulp
'In coronatijd ging ik verbouwen. Niet zelf; ik heb twee linkerhanden. Als ik alleen al een spijker in de wand sla, is de muur aan gort. Inmiddels ben ik de gelukkige eigenaar van een lichthouten visgraatvloer en een zwarte keuken. Prachtig. Het enige nadeel van de keuken is dat je er álles op ziet. Het is constant alsof er net tien gretige kinderen in alle kasten hebben gezocht naar snoep.'
LEES OOK
Dág vette vingers: matte keukenkastjes schoonmaken doe je zo
“De eettafelstoelen waren rib uit mijn lijf”
Patrick Martens
Treat yourself
'Natúúrlijk mocht ik mezelf na de verbouwing trakteren op nieuwe spullen. Mooie gordijnen, een bank van Fést en een tafel met keramieken blad van Saarinen. Zielsgelukkig ben ik met alles. Het was alleen even slikken toen mijn 3 meter lange eettafel plaatsmaakte voor het kookeiland. Ik was gehecht aan dat meubel, maar koken is niet mijn ding, dus is een kookeiland nuttiger; daar kunnen we gezellig aan borrelen. Natuurlijk waren er ook nieuwe eettafelstoelen 'nodig'. Het zijn Wishbone-stoelen van Carl Hansen geworden. Een rib uit mijn lijf, maar als je het doet, doe het dan goed, toch?'
Shop de woonstijl van Patrick
/e86e8c57841f410f8ab68bb65a7c3e40/image.jpg)
/5c171ea1a6fb4232805cef673138efa7/image.jpg)
/eb3ab05d45be443f9679d4ade019d0c9/image.jpg)
Geordende chaos
'Voor de verbouwing moest ik ontspullen. Wat had ik veel zooi verzameld. Als je klein woont, moet je creatief zijn. Dus heeft de nieuwe keuken héél veel kastruimte. Inmiddels zijn die kasten alweer tot de nok toe gevuld met van alles en nog wat. Kerstspullen, een strijkijzer dat de kast niet uitkomt omdat ik strijken haat, vazen – daar kun je nooit genoeg van hebben – en beddengoed. Ook die stapel is behoorlijk. I love het zachte linnen van Yumeko. En iemand die niet goed slaapt, ik dus, moet in ieder geval lekker wakker kunnen liggen. Ik ben ook fan van koffietafelboeken, maar ja, hoeveel kun je er op een tafel leggen? Dus oudere exemplaren belanden in de kast.'
“Het jaren 50-dressoir dat ik van vrienden kreeg mag nooit weg”
Patrick Martens
Dierbare schetsen aan de wand
'Ik ben niet gehecht aan spullen. Alles is vervangbaar. Het enige dierbare wat never nooit niet weg mag, is het jaren 50-dressoir dat ik van vrienden kreeg voor mijn veertigste verjaardag. En mijn vaders schetsen van jachttaferelen, landschappen en dieren. Mijn vader is onlangs overleden en hij kon verdomd goed tekenen. Al heeft hij na zijn tienerjaren geen potlood meer aangeraakt.'
